Monsters in my head: Rozdział 1

Tak, dobrze widzicie. To jest nowe opowiadanie. Zaraz przejdę do tego, dlaczego tak jest. Otóż, tak jak pisałam. Dzięki, że ktoś jednak czyta mangi na centrum mangi ;] Czekałam jednak z nadzieją na to, że ktoś to zauważy co zrobiła Bakira. Do trzeciego rozdziału nikt. Ale w końcu jakiś czytelnik mang się trafił. Chciałam wzorować się na tej mandze, ale zaraz zmieniłam zdanie, a że obiecałam napisać opko nowe, to zaczęłam po prostu opisywać mangę z cichą nadzieją, że ktoś to zauważy i napisze, w końcu ta manga jest jedną z nowszych na centrum-mangi.pl. Jeszcze raz dziękuję Ci Bakira, że to zauważyłaś bo nie wiedziałam jak przejść do opka mojej twórczości ;] Mam nadzieję, że wybaczycie ten tandetny chwyt i będziecie czytać moje nowe opko. No więc w skrócie: Opowiadanie You will be mine było niczym innym jak opisaną mangą, nie wzorem a opisaną żywcem mangą, dlatego że zmieniłam co do opowiadania zdanie a obiecałam wtedy opko. Jeszcze raz Was serdecznie za to przepraszam.

Teraz przechodzę do dalszych wiadomości. Otóż ten rozdział chciałabym zadedykować właśnie Bakirze. Kochana dziękuję Ci, że naprawdę napisałaś to co napisałaś ponieważ ja naprawdę męczyłam się z tym co pisałam. Po drugie mam nadzieję, że te opowiadanie przypadnie Ci do gustu jak mój Godfather ;] Różni się co prawda od tamtego opowiadania, ale liczę że będziesz je czytać i w miarę możliwości komentować.

Do całej reszty czytelników: Naprawdę mam nadzieję, że tym tanim zagraniem nie zniechęcę Was do czytania tego opowiadania pod tytułem: „Monsters in my head”. Nie zanudzam Was w takim razie i zapraszam do czytania i komentowania powstałych moich wypocin ;]

Czy mieliście tak, że doszliście do wniosku iż wasze życie jest nic niewartą, wyboistą drogą, którą musicie bez końca kroczyć? Ja właśnie tak mam teraz. Po przeanalizowaniu tego co do tej pory robiłem, jak żyłem i jaką byłem osobą, doszedłem do wniosku, że moje życie nie ma sensu. Dosłownie czuję się jak zużyty papier toaletowy, który dodatkowo został spuszczony w klopie. Tak, jestem jedną, wielką stertą gówna. Najlepiej nie zbliżać się do mojej osoby. Znacie to powiedzenie, że gówna nie rusza się bo zaczyna jebać jeszcze bardziej niż nietknięte. Tym właśnie jestem ja. Jestem niczym zaraz, która tylko czeka na zaatakowanie i zniszczenie innych. Miałem już plan. Plaża. To był mój kierunek. Dzisiejszego, ciepłego ranka, trochę po wschodzie słońca to będzie mój koniec. Ktoś kiedyś powiedział mi „ w twojej głowie płynie milion kropel myśli. Kiedy pozwolisz płynąc im spokojnie, zobaczysz potok cudownego wiersza życia. Kiedy je wzburzysz, rozpętasz falę nad którą trudno zapanować”. Taką właśnie walkę toczyłem sam ze sobą, jednak mojego postanowienia nic nie jest w stanie zmienić. Znalazłem się w końcu na plaży. Zdjąłem buty na obcasie(tak, miałem na stopach kozaki na dziesięciocentymetrowym obcasie, ale o tym potem). Moje nagie stopy poczuły ciepły, ale jeszcze delikatnie wilgotny piasek. Podszedłem na brzeg i szedłem wzdłuż niego, obserwując błyszczącą od słońca wodę, powstające na niej małe fale i latające nad nią mewy. Byłem tu całkowicie sam. O tej porze nigdy nie było tu nikogo. Ja sam najczęściej o tej porze, po wyjściu z klubu, byłem w swoim mieszkaniu. Idąc przed siebie, spojrzałem przez ramię. Fale nieustannie zmywały ślady moich stóp. Tak właśnie będzie ze mną. Nie pozostanie na świecie po mnie żaden znak, świadczący o moim istnieniu. Nikt nawet nie przejąłby się i nie tęsknił. Jak wspomniałem wcześniej, jestem zwykłym gównem. Każdy człowiek kiedyś umiera i tyle pozostaje z naszego życia. Na początku cię pamiętają, wylewają potoki łez na twoim grobie po to by za miesiąc czy kilka miesięcy zupełnie o tobie zapomnieć. Zatrzymałem się i stanąłem przodem do morza. Swoje tęczówki utkwiłem w horyzoncie. Aż trudno uwierzyć, że tam po drugiej stronie też żyją inni ludzie, którzy może tak jak ja stoją na plaży, patrzą w morze i tak samo jak ja widzą niekończący się horyzont. Jestem zerem. Nic nieznaczącym ziarenkiem piasku na wielkiej pustyni. Poczułem, że po moich policzkach zaczęły staczać się łzy, drążąc sobie na mojej skórze drogę do brody tylko po to by zaraz z niej spaść prosto w piasek. Podobno z naszymi łzami wypływa cierpienie, po to żeby zrobić więcej miejsca na kolejne fale bólu. Tylko, że ja mam już dość tego bólu, który rozsadza moje ciało od wewnątrz. Rzuciłem na piasek buty, które do tej pory trzymałem w dłoni i zacząłem w ubraniu wchodzić do wody. Była zimna, ale przyjemnie. To było moje postanowienie. Będę płynął dotąd aż nie stracę sił, a wtedy morze zrobi za mnie resztę. Pochłonie mnie. Głupie? Możliwe. Pewnie w tym momencie zastanawiacie się, dlaczego ten idiota(czyli ja) to robi. Zauważyliście pewnie, że właśnie postanowiłem się zabić poprzez utonięcie. Teraz na pewno uważacie mnie za chorego, ponieważ mówią, że człowiek musi mieć coś nie tak pod kopułą żeby odważyć się na pozbawienie siebie tego, co niby najcenniejsze – życia. Każda istota na ziemi walczy o przetrwanie. Jak to nazywają? Instynkt samozachowawczy. Każdy walczy o życie, dlatego to co chcę zrobić uważane jest za chore. Jednak, czy ktoś z was siedzi w mojej głowie i wie dlaczego to robię? No właśnie!  Dlatego nie osądzajcie mnie po tym, co chcę zrobić. Zanurzyłem swoje drobne ciało po szyję. Teraz wystarczy płynąć przed siebie aż do wyczerpania sił. Płynąc stylem żaby, wpatrywałem się w niemający końca horyzont. Gdzieś tam zakończę swoje istnienie raz na zawsze, stając się potrawką dla ryb. Swoją drogą aż trudno uwierzyć ile żyje tu pod wodą stworzeń, a my ludzie żyjący na lądzie nawet nie potrafimy ułożyć sobie tego w głowie. Małe rybki o przeróżnych kształtach i rozmiarach, meduzy i wiele, wiele innych. Dobra, ale ja nie o tym. W końcu w tym oto momencie płynę aby się utopić, prawda? Im dalej płynę, tym woda staje się zimniejsza. Nie tyle czuję to, co moje ciało na nią reaguje w postaci szczękania zębów. Nie poddam się. Nie zawrócę. Śmierć jest lepsza od tego jakie mam życie. Pewnie myślicie, że w dupie mam rodzinę i bliskie mi osoby. Jak mogłem o nich nie myśleć robią coś takiego. No to muszę was zaskoczyć. Ja nie mam rodziny. Ojciec z matką…. Nie wróć. Zacznę od początku. Wychowałem się w sierocińcu. Potem znaleźli się ludzie, którzy mnie chcieli. Zostałem adoptowany. Jednak musiałem powstać z nasienia Szatana, bo w wieku 18 lat zacząłem brać, pić i bić się. Co brać? Jezu, jak to co? Środek na wszelkie smutki i złości – narkotyki. Tym postępowaniem sprawiłem, że w wieku lat 19 straciłem „rodziców”. Wyniszczyłem ich psychicznie i fizycznie. Pewnie w waszych głowach powstała myśl, że taka sytuacja musiała postawić mnie do pionu i oprzytomniałem. Otóż nie. Wmawiałem sobie, że ich nie potrzebuję. To moi kumple i kumpele są moją jedyną rodziną, bo tylko oni mnie rozumieją. Teraz wiem, jaki byłem głupi. W sumie to znajduję się tu przez tych moich „przyjaciół”. Zrobili mi coś, co na zawsze przewróciło mój świat do góry nogami. Nie, nie powiem co mi zrobili. Nie przejdzie mi to przez gardło. Naprawdę żałuję tego kim byłem. Cholera! Odwróciłem się za siebie. Boże aż tak daleko udało mi się odpłynąć? Brzeg wydawał się teraz taki mały… Zacząłem płynąć dalej i stało się. Straciłem całkowicie siły. Gdy zacząłem opadać na dno, wynurzyłem się i po raz ostatni nabrałem w płuca powietrza. Po tym zapadałem się w tej zielonej wodzie. Moje długie włosy unosiły się po obu stronach mojej głowy i poruszały się wraz z wodą. Wyglądały jak te syreny. Na pewno nie raz widzieliście to na filmie czy bajce, jak wraz z ruchami wody włosy syreny delikatnie falują. Tak robiły teraz i moje. Opadałem coraz niżej i niżej, a świecąca powierzchnia wody oddalała się ode mnie. Nagle poczułem przeszywający ból w płucach. Dosłownie jakby mi je rozrywało. Krzyknąłem przez co otoczyły mnie małe srebrne bąbelki, płynące w górę jakby ode mnie uciekały. Wyciągnąłem dłoń w stronę świecącej powierzchni wody. Przed oczami zrobiło mi się mglisto, a po chwili w ogóle nastała ciemność.

Zobaczyłem moich rodziców. Byli smutni. Chcę ich przytulić i przeprosić. Zacząłem biec w ich kierunku. Jednak oni ciągle się oddalali. Nagle zatrzymali się, odwrócili się w moja stronę i uśmiechając się do mnie smutno pokręcili na boki głowami. Otworzyłem raptownie oczy, krztusząc się wodą. Ktoś przekręcił mnie na bok, abym mógł ją wypluć. Leżałem na plaży, a nade mną wisiała twarz jakiegoś przystojnego mężczyzny. Z tą poświatą od słońca brakowało mu tylko białych, wielkich skrzydeł. A może ja na serio utonąłem i tak wygląda przejście na drugą stronę. Jeśli tak to w swoich księgach popełnili jakiś błąd, bo ja raczej powinienem być w piekle a nie niebie. Nagle usłyszałem długi, piszczący i denerwujący dźwięk. Wtedy zrozumiałem. To karetka. Wcale nie utonąłem – uratowano mnie. Byłem wściekły. Dlaczego?! Jestem aż tak bardzo do niczego, że nie potrafię się nawet utopić? Następnym razem poderżnę sobie gardło albo strzelę w łeb. Śmierć gwarantowana.

-Całe szczęści, że byłem na plaży…

Usiadłem patrząc na chłopaka.

-Całe szczęście?! Kto pozwolił ci mnie ratować?! Do tego wezwałeś karetkę i będą mnie teraz przetrzymywać w szpitalu!

Opadłem na piasek i schowałem twarz w dłoniach. Co ten idiota sobie myślał?! Nie wiem co się stało, ale chyba straciłem przytomność bo nastała ciemność. Ona mnie zaczyna pochłaniać. 

Otworzyłem oczy i wpatrywałem się w biały, oświetlony sufit. Świetnie. Czyli jestem w szpitalu. Musieli mnie tu zabrać kiedy straciłem przytomność. Rozejrzałem się i usiadłem na łóżku. Nienawidzę szpitalu. Śmierdzi tu, wszystko jest przeważnie białe a do całości wiecznie kręcące się pielęgniarki i lekarze w białych kitlach, wyglądają jak duchy czy lepsze wydanie kostuch, które tylko czekają na to aby pożreć twoją duszę.

-O! Obudził się Pan. Jestem doktor Rato i ma Pan gościa. 

-Gościa? 

Niby kogo? Nie ma mnie kto odwiedzać. Zrezygnowany i przekonany, że to jakaś pomyłka spojrzałem na drzwi. Od razu zamarłem. Stał w nich jeden z goryli mojego "szefa". Lekarz wyszedł, a ja ze strachu zacisnąłem palce na kołdrze pod która leżałem. 

-Odbiło ci? Szef kazał mi przekazać, że jak tylko wrócisz będziesz pracował sto razy ciężej niż do tej pory. Jesteś najlepszy i zdajesz sobie z tego sprawę. 

-T-tak. Możesz już iść. Jestem zmęczony. 

Przekręciłem się na bok i po sam czubek głowy naciągnąłem kołdrę. Mężczyzna wyszedł, a ja poczułem ulgę.

-Widzę, ze towarzystwo to masz ciekawe. W czym niby jesteś taki dobry, hm? 

Zerwałem się do siadu i zobaczyłem w sali chłopaka, który, mnie uratował. Był wysoki, miał czarne długie dredy i jego ciuchy wydawały się na niego za duże. Wszystko słyszał? Świetnie. 

-Matka cię nie uczyła, że nie podsłuchuje się rozmów innych ludzi? 

Warknąłem w jego stronę i nakryłem się kołdrą. Niech on zejdzie mi z oczu. Przez niego jeszcze żyję.